گزیده اشعار
قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۲ - آن راست‌گو خروس مجرب
قصیدهٔ شمارهٔ ۴ - قطعهٔی گفته‌ام که دیوانیست
قصیدهٔ شمارهٔ ۵ - گویی مرا زبان و دهن نیست
قصیدهٔ شمارهٔ ۶ - بر هیچ آدمی دل نامهربان نداشت
قصیدهٔ شمارهٔ ۸ - کار من بین که چون شگفت افتاد
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۰ - مرا بدانند آن‌ها که شعر می‌دانند
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۱ - چه فضل‌ها بودم گر بحق حساب کنند
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۲ - وگر بنالم گویند ژاژ می‌خاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۵ - دوشم شبی گذشت چه گویم چگونه بود؟
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۶ - باران بهار در خزان بندم
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۷ - درد و تیمار دختر و پسرم
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۸ - ای وای امیدهای بسیارم
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۹ - چون رعد در جهان فتد آوازم
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۰ - یک بهره به بوده همی نمانم
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۱ - تا مرگ مگر که وقف زندانم
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۲ - من در مرنجم و سخن من به قیروان
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۳ - شبی سیاه‌تر از روی ورای اهریمن
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۴ - بس باشد این قصیدهٔ ترا یادگار من
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۶ - در عصر خزان‌ها بهار کرده
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۷ - در دشت‌ها به وهم دویده
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۸ - پستی گرفت همت من زین بلند جای
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۹ - با من چگونه بودی و بی من چگونه‌ای؟
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۰ - از این حزین تنگدل بندی
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۱ - تواند چنین زیست جاناوری؟
قطعات
شمارهٔ ۵ - بر تو سید حسن دلم گرید
شمارهٔ ۶ - چندین هزار بیت بدیع بلند ماند
شمارهٔ ۷ - همی بلرزم بر خویشتن چو شاخک بید
شمارهٔ ۸ - که از رنج پیری تن آگه نبود
شمارهٔ ۹ - زشت باشد که شعر گوید کس
شمارهٔ ۱۰ - نه خفته نه بیدار نه دیوانه نه هشیار
شمارهٔ ۱۱ - آتش در قبلهٔ آزر زدیم
شمارهٔ ۱۲ - نداند حقیقت که من کیستم
شمارهٔ ۱۳ - شادم بدان که هستی استاد من
شمارهٔ ۱۴ - گفتم که تو مرا مرثیت کنی
شمارهٔ ۱۵ - نه مسلمانی و نه برهمنی