رباعی شمارهٔ ۹۲

سنایی / دیوان اشعار / رباعیات

چون دید مرا رخانش چون گل بشکفت
آن دیدهٔ نیمخوابش از شرم بخفت
گفتا که مخور غم که شوی با ما جفت
قربان چنان لب که چنان داند گفت