رباعی شمارهٔ ۵۴

سنایی / دیوان اشعار / رباعیات

تا جان مرا بادهٔ مهرت سودست
جان و دلم از رنج غمت ناسودست
گر باده به گوهر اصل شادی بودست
پس چونکه ز بادهٔ تو رنج افزودست