رباعی شمارهٔ ۱۰

اوحدی / دیوان اشعار / رباعیات

قدش به درخت سرو می‌ماند راست
زلفش به رسن، که پای بند دل ماست
دل میل گنه دارد از آن روز که دید
کو را رسن از زلف و درخت از بالاست