رباعی شمارهٔ ۶۲

مولوی / دیوان شمس / رباعیات

گر عمر بشد عمر دگر داد خدا
گر عمر فنا نماند نک عمر بقا
عشق آب حیاتست در این آب درآ
هر قطره از این بحر حیاتست جدا