رباعی شمارهٔ ۵۰۷

مولوی / دیوان شمس / رباعیات

آن یار که عقلها شکارش میشد
وان یار که کوه بیقرارش میشد
گفتم که سر زلف بریدی گفتا
بسیار سر اندر سر کارش میشد