رباعی شمارهٔ ۴۳۵

مولوی / دیوان شمس / رباعیات

هر چند به حلم یار ما جورکش است
لیکن زاری عاشقان نیز خوش است
جان عاشق چون گلستان میخندد
تن میلفرزد چو برگ گوئی تبش است