رباعی شمارهٔ ۳۳۳

مولوی / دیوان شمس / رباعیات

دوش از سر لطف یار در من نگریست
گفتا بی‌ما چگونه توانی بزیست
گفتم به خدا چنانکه ماهی بی‌آب
گفتا که گناه تست و بر من بگریست