رباعی شمارهٔ ۱۸۲۹

مولوی / دیوان شمس / رباعیات

چشمان خمار و روی رخشان داری
کان گوهر و لعل بدخشان داری
گیرم که چو غنچه خنده پنهان داری
گل را ز جمال خود تو خندان داری