رباعی شمارهٔ ۱۷۳۲

مولوی / دیوان شمس / رباعیات

ای دل چو وصال یار دیدی حالی
در پای غمش بمیر تا کی نالی
شرطست چو آفتاب رخ بنماید
گر شمع نمیرد بکشندش حالی