رباعی شمارهٔ ۱۷۱۶

مولوی / دیوان شمس / رباعیات

ای چون علم بلند در صحرائی
وی چون شکر شگرف در حلوائی
زان میترسم که بدرگ و بدرائی
در مغز تو افکند دگر سودائی