رباعی شمارهٔ ۱۷۰۷

مولوی / دیوان شمس / رباعیات

ای باده تو باشی که همه داد کنی
صد بنده به یک صبوح آزاد کنی
چشمم به تو روشنست همچون خورشید
هم در تو گریزم که توام شاد کنی