رباعی شمارهٔ ۱۶۹۵

مولوی / دیوان شمس / رباعیات

ای آنکه ز حال بندگان میدانی
چشمی و چراغ در شب ظلمانی
باز دل ما را که تو میپرانی
آخر تو ندانی که تواش میخوانی