رباعی شمارهٔ ۱۱۵۲

مولوی / دیوان شمس / رباعیات

امشب همه شب نشسته اندر حزنم
فردا بروم مناره را کارد زنم
خشم آلودست اگرچه با ماست صنم
در چاه رسیده‌ام ولی بی‌رسنم