رباعی شمارهٔ ۱۰۹۴

مولوی / دیوان شمس / رباعیات

حاشا که کند دل به دگر جا منزل
دور از دل من که گردد از عشق خجل
چشمم چو شکفت غیر آب تو نخورد
هم سرمهٔ دیده‌ای و هم قوت دل