رباعی شمارهٔ ۱۰۵۶

مولوی / دیوان شمس / رباعیات

گفتی مگری چو ابر در فرقت باغ
من آن توام بخسب ایمن به فراغ
ترسم که چراغ زیر طشتی بنهی
وانگاه بجویمش به صد چشم و چراغ