شمارهٔ ۲۰

عطار / مختارنامه / باب چهل و ششم: در معانیی که تعلّق به صبح دارد

تا کی ز شبِ دراز گریان گردم
در تاریکی چو زلفِ جانان گردم
گر زنگی شب، چو صبح، خندان گردد
من چون زنگی سپید دندان گردم