شمارهٔ ۷

عطار / مختارنامه / باب بیست و هفتم: در نومیدی و به عجز معترف شدن

جانم چو ز کنهِ کار آگاه نبود
نومید ز خود گاه بُد و گاه نبود
هر روز هزار پرده از هم بدرید
وز پردهٔ عجز برترش راه نبود