شمارهٔ ۲۱

عطار / مختارنامه / باب بیست و هفتم: در نومیدی و به عجز معترف شدن

گاهی به کمال برتر از خورشیدم
گه در نقصان چو ذرّهای جاویدم
هرگه که به استغناء او مینگرم
بیم است که منقطع شود امیدم