شمارهٔ ۲۰

عطار / مختارنامه / باب بیست و هفتم: در نومیدی و به عجز معترف شدن

چندان که دل من به سفر بیش دَرَست
ره نیست، چو او به جوهر خویش دَرَست
بس وادی سخت و بس ره صعب که ما
کردیم ز پس هنوز و ره پیش دَرَست