شمارهٔ ۲۰

عطار / مختارنامه / باب شانزدهم: در عزلت و اندوه و درد وصبر گزیدن

گر همچو فلک سالک پیوسته شوی
آخر چو زمینِ پست بنشسته شوی
ای بس که دویدم من و عشقش میگفت:
آهسته ترک که زود آهسته شوی!