شمارهٔ ۱۱

عطار / مختارنامه / باب شانزدهم: در عزلت و اندوه و درد وصبر گزیدن

جانا دل من خویش به دریا انداخت
خود را به بلا بر سر غوغا انداخت
اندوه همه جهان به تنهائی خورد
پس شادی، اگر هست، به فردا انداخت