رباعی شمارهٔ ۴۱۵

انوری / دیوان اشعار / رباعیات

چون صبح درآمد به جهان‌افروزی
معشوقه به گاه رفتن از دلسوزی
می‌گفت و گری که با من غم روزی
صبحا ز شفق چون شفقت ناموزی