رباعی شمارهٔ ۲۶۸

انوری / دیوان اشعار / رباعیات

تا دست طمع بشستم از عالم خاک
از گرد زمانه دامنی دارم پاک
امید بقا یکی شد و بیم هلاک
چون من ز جهان برفتم از مرگ چه باک