رباعی شمارهٔ ۱۲۸

سنایی / دیوان اشعار / رباعیات

گر خاک شوم چو باد بر من گذرد
ور باد شوم چو آب بر من سپرد
جانش خواهم به چشم من در نگرد
از دست چنین جان جهان جان که برد