شمارهٔ ۷۰

عطار / مختارنامه / باب چهل و هفتم: در معانیی که تعلق به شمع دارد

شمعی که ز سوز خویش بر خود بگریست
این خنده به سر بریدنش باری چیست
در عشق چو شمعِ مرده میباید زیست
پس در همه کس چو شمع روشن نگریست