رباعی ۳۷

خیام / ترانه‌های خیام (صادق هدایت) / گردش دوران [۵۶-۳۵]

یک‌چند به کودکی به استاد شدیم؛
یک‌چند ز استادی خود شاد شدیم؛
پایان سخن شنو که مارا چه رسید:
چو آب برآمدیم و چون باد شدیم!